5 december, 3 uur later dan verwacht kwam dus eindelijk onze nachttrein aan die ons vanaf varanasi naar gorakhpur bracht. De rit zelf deed er ook langer over want we hebben vreselijk vaak stil gegaan (waarschijnlijk vanwege koeien op het spoor) in plaats van half 8 waren we er pas om 1 uur. Toen was het nog 3 uur met de bus naar de grens. Ons idee was om vandaag al door te reizen naar kathmandu maar we waren pas om half 6 bij de immigratie controle. Dit ging hem dus niet meer worden... Na een hele makkelijke grensovergang waren we aan de nepalese kant. Hier hebben dus maar een nachtje doorgebracht voordat we verder gingen reizen.

Vanaf de grens zijn we s ochtends vroeg al om 7 uur de bus ingestapt. Natuurlijk hadden we gekozen voor de goedkoopste optie wat een lokale bus was. En hier word je niet vrolijk van. Kleine stoeltjes met weinig been en bewegingsruimte en ik was ook nog eens heel de weg misselijk en had last van mn buik. Bijna iedere minuut stopten we om de bus voller te krijgen en politiecontroles uit te laten voeren. Omdat alles toch al niet mee zat werden het 10 lange uren in plaats van 8. We hebben elkaar beloofd om zulke afstanden nooit meer in zo een soort bus te doen. Weer kwamen we pas in het donker aan. Nadat we een veel te duur hotel hadden gevonden ben ik gelijk op mijn houten matras gaan liggen in de hoop dat ik me morgen beter voel...

De eerste echte dag nepal! Ik voelde me gelukkig alweer stukken beter. We zijn gelijk van hotel gewisseld want afgelopen nacht sloeg echt nergens op. Dat mensen daarop kunnen slapen zeg! We hebben onze was weggebracht, navraag gedaan over een reis naar tibet wat hem helaas niet gaat worden. Veel te duur voor maar 7 dagen en je zit voornamelijk in de auto en het is gewoon heel lastig met visums en permits. Toen door de straatjes van thamel gelopen, de wijk waar we zitten. Heel toeristisch en je kan er alles vinden. Zelfs duitse bakkerijen en echte mini supermarktjes! Ik sta versteld van het contrast vergeleken met india. De mensen hier zijn oprecht vriendelijk. Ze groeten je allemaal met de bekende “namaste” en vragen dan soms nog waar je vandaan komt maar dan laten ze je ook met rust. Er zijn weinig tot geen loslopende koeien, niet veel honden op straat, de straten zijn min of meer schoon, je ruikt wel rare luchtjes maar niet echt meer die hele vieze, heel veel mensen spreken engels en ze lopen er veel moderner bij. Ook krijgen de vrouwen hier een beetje meer respect als in india. Zo zie je bijvoorbeeld dat sommige vrouwen hier ook engels kunnen spreken en dat winkeltjes ook door vrouwen gerund worden. Dat had ik dus niet echt verwacht. Helaas blijkt er wel heel vaak een stroomuitval te zijn hier in nepal. Eind van de middag hebben we een paar uurtjes in een cafe gezeten om op te warmen. Het was een grauwe dag en het werd toch al wel snel heel koud... Rond bedtijd zaten we in het donker te koukleumen onder onze lakens, de stroom was al zeker voor de 5e keer uitgevallen vandaag....

Na een heerlijk ontbijt op een zonnig terrasje zijn we met een wandelroute gestart die in ons reisboek staat. Vanaf de wijk thamel zijn we op ons gemakje richting durbar square gelopen. Dit is het plein waar ooit de koningen gekroond werden en het is nog steeds het traditionele hart van de oude stad. Je vind hier vele tempels die bestaan uit 3 daken. Prachtige gebouwen. Op dit plein staat ook een heel speciaal huis van 3 verdiepingen gemaakt uit rood steen waar de kumari woont. Kumari is het meisje dat is geselecteerd om de levende godin van het dorpje te zijn totdat ze ongesteld word en weer terugkeert naar een normaal persoon. Kumari word je niet zomaar, je moet aan 32 strikte kwaliteiten voldoen. Van de kleur van haar ogen, tot de vorm van haar tanden, het geluid van haar stem en zelfs haar horoscoop. De huidige kumari is 9 jaar, hoe bizar! Daarna zijn we doorgelopen naar swayambhunath stupa die hoog op een berg ligt en waarvan je een prachtig uitzicht hebt over de vallei van kathmandu. Maar om er te komen was het eerst een korte maar steile klim omhoog. De stupa heeft aan alle 4 de kanten 3 ogen. 2 daarvan kijken uit op de vallei en het 3e oog is voor de “binnenkant van de buddha”. Na de hele route terug gelopen te hebben zijn we iets gaan eten maar gelijk daarna voelden we ons allebei niet zo lekker. Maar vroeg naar bed gegaan dus.

Vandaag wilden we doorreizen naar daman. Aangekomen op het busstation bleek dat we op het verkeerde station waren en dat er vanuit hier geen bussen naar daman gingen. Alles stond ook in het nepalees dus we konden er toch al geen wijs uit. Last minute hebben we dus besloten om naar chitwan national park te gaan. Daar hebben we 5 uur over gedaan. Omdat we laat waren vertrokken kwamen we pas aan toen het al donker was. Aangekomen in een hotel werden we gelijk belaagd met het aanbod aan verschilende tours met echt belachelijk hoge prijzen. Morgen zouden we ons eigen ding doen zodat we er even over na konden denken wat we precies wilden doen hier.

Sauraha, het backpackers plaatsje wat net voor het national park ligt, lag er maar verlaten bij. We gingen een fiets huren om iets van de omgeving te zien. Toen we onze fietsen aan het testen waren kwamen we in gesprek met 2 andere nederlanders die ook een fiets gingen huren. We besloten om samen een rondje te doen. We wilden graag het olifanten wassen zien wat iedere ochtend gebeurt hier in de rivier. Helaas in wintertijd is het te koud dus het lag voor 3 maanden stil. Aangekomen bij het elephant breeding centre waren we net te laat, de olifanten waren net het park in om te gaan grazen. Op de fiets gingen we verder naar 20.000 lakes. Er waren ondertussen nog 2 mensen bij ons aangesloten, een italiaan en een fransman. Op ons entreekaartje stond duidelijk dat niemand aansprakelijk voor ons was en dat we moesten beseffen dat hier gevaarlijke wilde dieren rondlopen. Het park staat bekend om de neushoorn en de bengaalse tijger. We waren lekker op ons gemakje aan het fietsen toen een man uit een passerende auto riep: rhino, on the right!!! Huh, heb ik dat nou goed gehoord? Zal wel een grapje zijn toch? We zitten immers net aan de rand van het park en we zijn op de fiets.... En ja hoor, een klein stukje verder stond inderdaad een neushoorn. Ze zeggen dat deze beesten wel 60 kilometer per uur kunnen halen. Hij stond recht tegenover ons, met nog een soort van brede sloot tussen ons in. Hij stond goed verscholen tussen het hoge gras maar toen hij ons hoorde kwam hij toch wel snel dichterbij. Ineens stond hij op een afstand van misschien nog geen 50 meter en beseften we dat we moesten vluchten! Als een speer vloog iedereen terug op zn fiets en wisten we niet hoe snel we moesten trappen. Lokale mensen die ons tegemoet kwamen lopen, renden als een speer onze kant op om eventuele andere mensen tegen te houden. Binnen no time stond de neushoorn op de weg, de plek waar wij net stonden en verdween hij alweer uit het zicht. Wat een geluk hebben we gehad dat het zo afliep en dat we gewoon een neushoorn hebben gezien in het wild! Als we nu maar geen tijger tegenkomen..! Wel zagen we nog wilde zwijnen en herten. Tegen het donker kwamen we pas terug en we besloten deze geweldige dag eens even goed af te sluiten. Na een heerlijk diner en 22 liter bier waren we om 11 uur al lekker rozig en aangezien alles dichtging was het tijd om naar bed te gaan.

6 uur ging de wekker omdat we toch nog graag even de waterkant wilden zien. We gingen vandaag niks meer doen hier omdat we gisteren al zoveel wildlife hebben gezien. Na een niet al te best ontbijt hebben we de toeristenbus gepakt naar pokara. Deze bus ziet er hetzelfde uit als een lokale bus maar dan wel met iets meer comfort en beenruimte. De rit naar pokhara duurde 5 uur en was prachtig. Het was een hele mooie dag en je kon goed de omringende besneeuwde bergtoppen zien. We hebben een hele tijd rondgelopen om een accomodatie te vinden. Alles hier is redelijk geprijsd en we waren echt opzoek naar een aangenaam matras. Die avond hebben we voor het eerst op deze reis vlees gegeten en dat smaakte echt naar meer. Helaas viel ook dit niet zo goed en is mirte weer ziek geweest.

Wat een bewolkte dag vandaag. Na alleen een ontbijtje te hebben gegeten besloot ik dat het vandaag voor het eerst “mutsen” weer was. Morgen gaan we op een trek dus we hadden vandaag nog veel te doen. Slaapzakken en wandelstokken huren, powerfood inslaan, medicijnen en waterzuiveringspillen halen en de laatste warme kleding nog aanschaffen. Lastig wat je allemaal mee moet nemen. We gaan zonder gids en porter (iemand die je tas draagt). Nadat we alle spullen hadden ingepakt schrokken we toch wel van het gewicht van onze grote tas. Pff, dit gaat een zware trek worden! Toen we s avonds zaten te eten hadden we voor het eerst regen. Sukkels die we zijn, gingen we toen pas het weerbericht bekijken voor de aankomende dagen. Morgen geven ze echt een hele slechte dag af.

6 uur werden we wakker, klaar om te gaan. Electriciteit was weer eens uitgevallen en het heeft echt de hele nacht geregent en was nog steeds niet gestopt. We zagen het niet zitten om op de eerste dag al zeiknat te worden en dat dan je kledig niet droogt op die klamme hoogtes in de bergen. Het werd dus een luie zondag. Terug in de slaapzak gekropen en uitgeslapen, heerlijke brunch gehad en eigenlijk een hele middag zitten chillen in een restaurantje waar het vuur lekker stond te branden.

Morgen gaat het dan toch echt gebeuren: de 7 daagse trek naar anapurna base camp. We zullen een week onbereikbaar zijn maar de nieuwe update volgt snel!!