Hier de update van onze laatste periode in noord india...

Vanuit jaipur hebben we dus de bus genomen naar agra die er 6 uurtjes over deed. Heerlijk om in een lokale bus te zitten die heen en weer slingert om als een soort race wagen door het verkeer te gaan. Eenmaal aangekomen werden we gelijk omringd door een stuk of 10 tuk tuk chauffeurs die ons uiteraard voor een veel te hoge prijs wel naar ons hostel wilden brengen. Onderweg zagen we al gelijk dat deze stad helemaal niks te bieden heeft als alleen de taj mahal. Na gedoucht te hebben uit een emmer met warm water zijn we dus ook maar vroeg gaan slapen want morgen word het wel heel vroeg dag...

Rond 5 uur ging onze wekker af. Kwart voor 6 werden we namelijk naar de taj mahal gebracht. Het is wintertijd dus nog donker ook. Maar door zo vroeg te komen ben je wel alle drukte voor en kun je de zon op zien komen, althans, dat dachten wij. Het toegangskaartje hadden we inderdaad zo te pakken maar de deuren gingen pas open toen de zon al op was. Achter ons in de rij was het al aanzienlijk druk geworden. Een detectiepoortje en tassencontrole later konden we eindelijk via de poort naar de taj mahal lopen. En dan kom je daar: wow, wat een sprookje!! Echt alsof je in de alladin film zit, wat een prachtig gebouw zeg. S ochtends was het ook nog een beetje mysterieus omdat er nog allemaal mist omheen hing maar een tijdje later was het nog mooier dan eerst. Er komen hier wel meer dan 15000 bezoekers per dag! De taj mahal is gebouwd in 1631 en is enkel gewijd aan de verloren geliefde van keizer shah jahan. Toen ze overleed had hii zoveel verdriet dat hij ter gedachtenis een monument op wilde richten dat nergens ter wereld zijn gelijke had. Omdat niemand in zijn rijk in staat was om dit project uit te voeren, liet hij een beroemde perzische architect bij hem komen en doode hij diens verloofde zodat hij zou voelen wat de keizer voelde en zo in staat was om de taj mahal te ontwerpen. Uiteindelijk hebben ze er 22 jaar over gedaan om dit marmeren bouwwerk neer te zetten. Bizar toch eigenlijk? Tegen het eind van de ochtend hebben we ook nog het rode fort bezocht maar dit viel echt in het niks na wat we die ochtend hadden gezien. Ook maar gelijk door gegaan naar het treinstation om alvast een ticket vast te leggen om uit delhi te kunnen vertrekken. De rest van de dag hebben we lekker helemaal niks gedaan als een beetje gelezen, geslapen en gegeten haha.

En weer maar eens een bus ritje. Deze keer op naar delhi, de hoofdstad van india! Weer namen we een lokale bus maar deze keer zat hij wel heel erg vol gepropt. Zo zat er een vrouw naast ons op 2 stoelen maar ze had 3 kinderen bij. 2 ervan konden dus niet zitten maar vielen wel in slaap. Gevolg: kindjes gleden naar beneden en sliepen vervolgens verder op de stik vieze vloer vol met pinda schillen totdat de vrouw paniekerig wakker werd omdat ze 2 kinderen kwijt was. Zo bizar.... We hadden gehoord dat de bus er 3 tot 4 uur over zou doen maar toen werd ons vereld dat het 5 uur ging duren maar natuurlijk kwam daar nog eens een uurtje bovenop. Heel onze middag verpest want we hadden zoveel plannen. Eenmaal in delhi werden we op een drukke straat maar toch in the middle of nowhere afgezet. Met een andere bus zijn we met de hulp van een indier bij het metrostation gekomen en hij heeft ons ook de hele weg geholpen, zo lief. De metro, wat een uitkomst. Zo snel, zonder getoeter, duidelijk en ze hebben zelfs aparte gedeeltes voor vrouwen met alarm knoppen voor het geval je lastig gevallen word! Het viel niet mee om een goedkope kamer te vinden, alles was vrij “duur”. Mirte voelde zich al een tijdje niet lekker en het werd steeds erger dus ben ik nog even zelf op onderzoek uit geweest.

Aangezien we ons treinticket al hebben om delhi te verlaten bleef alleen deze dag nog maar over om de stad te verkennen. Na alle benodigde dingen die we in deze stad konden doen: shampoo kopen, geld wisselen, pinnen, naar de subway gaan, namen we een tuk tuk die ons door new delhi heen ging rijden. Eerst kwamen we langs de gate of india en de overheidsgebouwen. Het viel ons op dat het verkeer hier geordend is en dat er geen afval op straat te vinden is. Zo zie je maar weer hoe groot het contrast is. Toen door naar humayun‘s tomb, een perzisch grafmonument dat waarschijnlijk model stond voor de wereldberoemde taj mahal. En als laatste de qutb minar, een minaret van 72 meter hoog die door moslims als een overwinningstoren is neergezet. Old delhi, waar we met de metro naartoe gegaan zijn is echt een wereld van verschil met wat we net hebben gezien. Armoede, chaos, stank, afval en zooo druk. De bazaar was niet zoals wij dachten dat hii was. Kleurrijke spulletjes en kleding was hier niet te koop. Als je trapleuningen, waterkoppelingen, scooteronderdelen of trouwkaarten wilden kopen, dan was je hier aan het goede adres. We kwamen hier bijna niet vooruit door de opstoppingen van riksja‘s en karren. Maar aan het einde van deze belangrijkste handelswijk ligt fatehpuri masjid, een moskee uit de 18e eeuw. Helaas konden we hier alleen tegen een betaling naar binnen die ook nog eens best hoog was en dat was boven onze principes dus we waren weer snel terug in de wijk waar ons hotel lag en hebben toen daar nog een beetje rond geneusd voordat onze nachttrein vertrok.

Om 20.30 zou onze trein vertrekken naar varanasi. We hadden al snel het juiste perron gevonden maar 10 minuten voor vertrek bleek dat we naar het verkeerde treinnummer hadden gekeken. Helemaal gestrest liepen we naar het juiste perron toen op de tv aangegeven werd dat de trein vertraging had en pas om 22.50 zou vertrekken. Wij snapte er geen hol meer van want het stond helemaal niet duidelijk aangegeven en om 20.30 stond onze trein gewoon voor onze neus. Er lagen super veel mensen op de grond en niemand sprak engels. Nadat we aan een aantal mensen ons ticket hebben laten zien kregen we een wijzend vingertje wat aangaf dat dit inderdaad onze trein was. Wij dus ingestapt maar iedereen die er nog uitkwam zeiden dat dit de laatste halte was. Stomverbaasd stapten we weer uit en wisten we gewoon echt niet wat we moesten doen. Eindelijk kwam er een jongen op ons af die het allemaal uit kon leggen. Dit was onze trein maar hij moest eerst nog schoongemaakt worden wat 4 uur ging duren!!! Nieuwe vertrektijd: 00.30. Vandaar dat iedereen hier zit/slaapt met dikke dekens op de grond. En het mooiste is nog dat niemand het wat uitmaakt. Ze klagen niet en zuchten niet eens. Bij de aankomst van een andere trein verbaasden we ons ook echt over de mensen. Ze sprongen door de ramen naar binnen om een plekje te bemachtigen. En eindelijk was het zover, onze trein kwam eraan. Eenmaal zittend hadden wij al snel door dat er maar 6 bedden waren en dat we met 7 man in ons hokje zaten. De indiers kwamen daar iets later achter. Wij hadden ons al geinstalleerd op onze bedjes waardoor er 2 mannen samen een bed moesten delen. En via de foto die ik eerder op fb heb geplaatst krijgen jullie vast wel een idee over hoe comfortabel dat wel niet moet zijn geweest. 16,5 uur later kwamen we in varanasi aan. Ach, maar 8 uur later dan gepland..... Tot overmaat van ramp wilde geen enkele tuk tuk chauffeur ons naar het hostel brengen omdat ze daar geen commissie krijgen. De argumenten die we kregen was dat we daar niet naartoe moesten omdat het gevaarlijk was en er allemaal junkies rondliepen die naalden in je armen zetten en er vervolgens geld voor vragen. Bizar! Weer een uur verder werden we eindelijk afgezet. We moesten nog 10 minuten lopen omdat de straatjes te smal zijn voor enig verkeer, buitenom scooters. Door een mannetje werden we door luggubere steegjes geloodst maar kwamen we toch bij onze eindbestemming uit. Pfff...

Varanasi, de heilige stad aan de ganges. Jaarlijks komen 3 tot 4 miljoen pelgrims zich ritueel wassen om hun ziel te reinigen want het water van de ganges wast alle zonden uit alle voorbije levens weg. Het is dan ook een heel spectakel om te zien hoe zoveel mensen hier aan het badderen zijn en hun kleren aan het wassen zijn die vervolgens overal worden uitgespreid om te drogen. Maar meer dan elders is hier ook de dood aanwezig. Hindoes komen massaal naar hier om te sterven, want wie zijn laatste adem uitblaast in varanasi is klaar met de hele cyclus van reincarnaties. Wie hier sterft heeft de zekerheid dat zijn ziel ten hemel stijgt en daar blijft, zodat hij ontsnapt aan de oneindige cyclus van wedergeboortes. Interessant om je daar iets verder in te verdiepen want hun geloof zit zo diep dat dit alles voor ons moeilijk voor te stellen is. Na het slenteren door de smalle steegjes zijn we weer richting het water gelopen waar we uitkwamen bij manikarnika ghat, 1 van de 2 plaatsen waar de crematies plaatsvinden. Er worden hier soms wel meer dan 200 mensen per dag gecremeerd. Heel intens en verbazingwekkend om al die brandstapels te zien, de lijken in glanzende oranje doeken die nog een laatste bad in de ganges krijgen en de ceremonies en rituelen die er rondom gebeuren. En dan te bedenken dat dit nooit stopt, ze cremeren hier 24 uur per dag....

De volgende dag kon je echt merken dat de winter begonnen is. Het was fris en best wel heel mistig wat ook niet echt meer weggetrokken is. Toch wilden we nog graag over de ganges varen om alles via het water te bekijken. Ondanks dat het water eigenlijk super goor is, moest en zou ik er toch even mn vinger in steken. Mirte kon daar niet heel erg om lachen... Vanaf de boot kwamen we heel erg dichtbij de grootste crematieplek en hebben we er veel uitleg bij gekregen. Sommige dingen zijn voor ons dus totaal niet te bevatten. Het was mooi om via deze kant de mensen te bekijken en al hun gekleurde, uitgespreide was te zien hangen/liggen over de trappen (soms maar een paar centimeter naast de koeienpoep) Om 6 uur zijn we naar een ceremonie gaan kijken bij de meest bekende badplek die hier iedere ochtend en avond plaatsvind. Heel mooi en interessant om te zien. Ze voeren allemaal verschillende rituelen uit, maar heb jammer genoeg geen idee waar ze allemaal voor staan. Dezelfde avond gingen we de nachttrein weer in, op naar gorakhpur om vervolgens verder te reizen naar de grens met nepal. En wat denk je:vertraging!! 23.00 zouden we vertrekken en na 3 uur langer klappertanden van de kou kwam om 2 uur s nachts eindelijk onze trein. Dit was voorlopig even de laatste in india!

Op het moment zitten we net 2 dagen in nepal, maar hierover meer in het volgende verslag!