Hola, hola,

Ondertussen ben ik aangekomen in het laatste land dat ik ga bezoeken hier in Zuid-Amerika. Peru heb ik dus alweer achter me gelaten en hier is de laatste update daarvan.

De planning was dus om in Huanchaco een paar dagen op het strand te chillen. Helaas werkte het weer niet echt mee. De eerste dag hebben we dus een beetje rondgeslenterd langs de boulevard en souvenirwinkeltjes bezocht. Voor de rest is er redelijk weinig te doen hier. Het blijkt een surfers paradijs te zijn en de “diehards” lagen dan ook gewoon in het water. Nou, wij vonden het zo fris dat het gewoon “lange broeken weer” was. Die dag hebben we ook gelijk een bus ticket gekocht om hier zo snel mogelijk weer weg te kunnen. Helaas werd dat pas de volgende avond. De dag erna zijn we met een minibusje die wel honderden keren op en neer gaat naar Chan Chan gegaan. Alle lokalen nemen zo een busje om kleine afstanden af te leggen. Ze kosten echt 3x niks en de “assistent” schreeuwt al van ver waar het busje naartoe gaat. Chan Chan is een verloren stad die ze nog niet zo lang geleden ontdekt hebben. Het was helemaal bedekt onder het zand. Er is een soort paleis gevonden wat ze redelijk opgeknapt hebben. Op de muren staan verschillende afbeeldingen die het leven weergeven. Op veel plekken werden ceremonies gehouden waarbij mensen geofferd werden. Daarna hebben we een lokale bus genomen naar Trujillo waar we eerst lokaal geluncht hebben. Beetje jammer dat de meeste gerechten in Peru bestaan uit iets gefrituurds en dat je er dan ook nog altijd frietjes bijkrijgt… Toen een taxi genomen naar “Temple de la Luna”. Ook deze tempel hebben ze nog niet zo lang geleden ontdekt. Ze zijn nog steeds bezig met opgravingen en steeds weer doen ze nieuwe ontdekkingen. Dit gebouw bestond uit 5 verdiepingen en had veel muurschilderingen die vooral weerspiegelden hoe de bevolking vroeger dacht hoe god eruit zou zien. De tempel is beschadigd geraakt door de inval van de Spanjaarden… Het was me nog niet eerder opgevallen, maar bij iedere tempel zie je wel een Peruaanse naakthond. De overheid plaatst deze hier gratis omdat ze vroeger al geloofden dat deze hond helende krachten had. Doordat het beest geen haar heeft is zijn lichaamstemperatuur heel hoog. Als een kind ziek was werd de hond erbij gelegd als een soort kruik, echt een heel vies idee, zo een lelijk beest naast je! Die avond hebben we een 9 uur durende busrit naar Mancora genomen, het laatste strandplekje helemaal in het noorden van Peru.

Wow, wat een stralend weer is het hier! Beetje jammer dat je gelijk weer uit je dagdroom gehaald word zodra je de bus uitstapt; hostel hostel, taxi taxi, moto moto? En dan ben je net wakker….!! Op ons gemakje zijn we opzoek gegaan naar een hostel. Al snel hadden we iets gevonden wat bij ons budget paste, maar dan krijg je wel koud water. De volgende dag toch maar verhuisd naar een andere plek. Hier in Mancora hebben we 6 heerlijke dagen op het strand gelegen. Het was hier redelijk rustig, waarschijnlijk vanwege het laagseizoen. Het valt echt op dat er overal minder toeristen zijn. We hebben ook surfles gekregen van iemand die Emma al eerder op haar reis ontmoet had. Dit was echt super leuk, maar tegelijkertijd ook heel zwaar. Vooral het peddelen valt vies tegen. 2 uur lang heb ik mijn best gedaan om de golf te “pakken” en het is me 2 keer gelukt om voor 3 seconden op mijn plank te staan. Met een longboard zou het makkelijker moeten gaan voor beginners: nou, niet dus! Wel weer een leuke ervaring. Op de plek waar we lagen te wachten voor een goede golf kwamen verschillende vissen uit het water springen, geweldig! De dag erna wel stevige spierpijn, maar aangezien er niets moest de aankomende dagen, was het geen ramp.

Maar aan alle pret en relaxte dagen komt ook weer een eind. Eergisteren werd het tijd om weer verder te reizen. Emma ging terug richting Lima voor haar vlucht naar Nederland. Vreemd was het wel om afscheid te nemen…. Ik besloot om de grens over te gaan naar Ecuador. Om 22.30 zou mijn bus vertrekken vanaf het kantoor waar ik mijn ticket geboekt had. De vrouw had mij de dag ervoor vriendelijk uitgelegd welke maatschappij het zou zijn en dat ze eventueel ook mijn Peruaanse Soles wel in dollars kon wisselen. Daar aangekomen, een half uurtje van tevoren, bleek dat ze niet in dollars kon wisselen. Bij de vraag of ik nog tijd genoeg had om ergens anders te gaan wisselen wees ze mij er vriendelijk op dat de bus niet vanaf hier vertrekt, maar vanaf het kantoortje van de maatschappij zelf. Met flinke haast dus weer dezelfde weg terug gelopen die ik 10 minuten daarvoor ook al met mijn backpack op had gedaan. Toen ik bij het kantoortje kwam bleek deze gesloten te zijn. Sta je dan, in de pikkedonker, alleen op straat te wachten. Gelukkig duurde het niet al te lang voordat een man mij te hulp schoot. “Waarom ben jij hier al zo vroeg? De bus vertrekt pas rond 23.00 hoor, als het niet later is…..” Ach ja….. Toen we eenmaal aan het rijden waren was het maar 2 uurtjes tot aan de grens. Netjes uit en in gestempeld en om 05.30 uur (ipv 07.00 uur, wat die “vriendelijke” mevrouw mij verteld had) kwam ik aan op de busterminal (het leek meer op een shopping mall) Sta je dus weer in het pikkedonker. De eerste taxichauffeur kende het adres niet waar ik naartoe wilde en liet me zonder pardon staan. Love the Ecuadorians already! Een half uurtje later stond ik dan toch netjes bij mijn hostel en kon ik gelijk het bed induiken.

Nu ik hier in Guayaquil ben zit ik met mezelf in een dilemma of ik naar de Galapagos eilanden zal gaan of niet. Het is echt stervens duur maar is het echt waar dat het toerisme het leven daar aantast en dat ze binnenkort gaan sluiten? Hierover later meer!!

Liefs