Hallo allemaal,

Ondertussen zit ik in Peru, maar hier nog een update van de laatste week in Bolivia!

Na Sucre heb ik samen met Emma een 12 uur durende nachtbus richting La Paz genomen. De stad is gebouwd in en rondom een vallei waardoor het dus veel omhoog en weer naar beneden lopen is. Het is echt een megacity en alle huisjes lijken van veraf hutje mutje op elkaar gebouwd waardoor je een heel apart uitzicht krijgt. De eerste volle dag in La Paz zijn we begonnen met een city-tour. Vanaf de bekende “San Pedro Prison” (waar je vroeger rondleidingen kon krijgen van de gevangenen zelf, maar nu niet meer vanwege teveel drugs omloop) hebben onze tourguides ons in 3 uur tijd een klein stukje van de stad laten zien. We zijn langs verschillende markten en plaza’s gelopen en de parlementaire gebouwen. De bekendste markt is de “witches market”. Hier verkopen ze het meest bijzondere product wat ik ooit heb gezien, namelijk gedroogde baby lama’s, met of zonder vacht. Mensen kopen ze om “Pachamama” (moeder aarde) tevreden te houden. Zo begraven ze er bijvoorbeeld 1 voordat ze hun nieuwe huis op die plek bouwen…

De volgende dag was het tijd voor een beetje actie! Om 08.00 uur zijn we vertrokken richting 4700meter om de bekende “Death Road” te fietsen. De route bedraagt 65 kilometer en het zou ongeveer 4 uur gaan duren voordat we 3600meter gezakt waren. Het eerste uur was mountainbiken over de verharde weg om gewend te raken aan de fiets. Toen we richting het echte werk gingen, kan je je bijna niet indenken dat hier 2 vrachtwagens elkaar hebben kunnen passeren. Gelukkig wordt de “Death Road” niet meer gebruikt voor verkeer. Ze hebben een nieuwe weg aangelegd, omdat er zoveel mensen gestorven zijn doordat ze met wagen en al de diepte in reden. Zelfs op de fiets is het best gevaarlijk. Soms zit je best dicht bij de afgrond, op een steile afdaling met veel losse steentjes en blubber. En doordat je zo hoog zit, heb je een hoge luchtvochtigheid met veel nevel, waardoor je weinig ziet. Na een tijdje kon je je handen niet meer voelen door het vele remmen en het gestuiter op je armspieren. Toch was de rit echt super gaaf!! En nu kunnen wij het ook zeggen : We survived the Death Road!

Na nog een dag in La Paz door te hebben gebracht, met zoveel regen en onweer dat het hostel ervan schudde, hebben we besloten om de 23^e weer verder te reizen.

Na 3 uur rijden kwamen we aan in Copacabana, een klein plaatsje aan het Titicacameer. Het meer is half Boliviaans en half Peruaans. Ze zeggen dat dit het grootste meer op grote hoogte is… De Inca’s geloofden dat de zon en de maan uit dit meer geboren zijn. Het plekje zelf is zo klein dat er niks, maar dan ook niks te beleven is. Daarom hebben we voor de volgende dag een bootkaartje richting een eiland geboekt.

2 uurtjes varen vanaf Copacabana ligt Isla del Sol, een klein eiland waar 800 families wonen en er is geen verkeer. Alles wordt te voet of met de boot gedaan. We werden afgezet in het noorden waar ze ook een klein strandje hebben. Die middag was het prachtig weer en daar hebben we gebruik van gemaakt. Toch vreemd, als je een aantal uur daarvoor vanuit thuis hebt gehoord dat het in NL gevoelstemperatuur -12 is…! Het eiland is wel een beetje apart. Overal liepen de varkens los, mensen gingen hun koe en schapen uitlaten en in de restaurants had je maar 3 keuzes. Bij het opstaan de volgende morgen bleek ons hostel geen water meer te hebben. Snel verhuisd dus naar een andere, want dat is wel heel smerig… Die dag hebben we gewandeld richting een plek waar je nog Inca ruïnes kunt vinden. Volgens mij waren de mensen toen super klein. Bij ieder raampje moest ik bijna op m’n knieën gaan zitten. Na 3 uur lopen hadden we het wel gezien. Tas inpakken om de volgende dag weer te kunnen vertrekken.

Die nacht was ik een aantal keer wakker geworden van hevige regen en windvlagen. Ging ik op een duur buiten kijken, waren het gewoon mega hagelstenen! Bijzonder hoe je eerst nog in je bikini op het strand kunt liggen om vervolgens een paar uur later belaagt te worden door hagel. Maar goed, we gingen met de boot terug naar Copacabana. In de baai werden we door mariniers van de boot afgetrokken. Bolivia is aan het staken voor betere prijzen, maar niemand kan precies vertellen hoe, wie, wat en waarom. De wegen die uit Copacabana leiden blijken beide gesloten of geblokkeerd te zijn. Iedereen zit hier dus vast. De meeste winkels en restaurants zijn gesloten. Ze zijn met vuurwerk en knalbommen aan het gooien en tot overmaat van ramp gingen er ook nog een aantal mannen met elkaar op de vuist. We hebben een tijdje zitten speculeren over wat we zouden gaan doen. Er gaan geen bussen dus de enige optie die we hadden is naar de Peruaanse grens te lopen….

Afgelopen woensdag was het dus zover. Met veel tegenzin, maar zonder andere opties, stonden we met al onze zooi klaar om richting de grens te gaan. In een soort van pelgrimstocht vertrokken we met een redelijk grote groep. Het was 8 kilometer lopen en als je bepakt bent met 15 kilo is dat geen pretje. Gelukkig werkte het weer mee en was het bewolkt. De wegen waren inderdaad geblokkeerd, eerst met stenen, later met omgezaagde bomen. Maar: 2,5 uur later waren we netjes in gestempeld in Peru. Beetje jammer dat onze bus ingepikt werd door andere mensen en dat we eigenlijk 3 uur zouden moeten wachten totdat dezelfde bus terug zou komen. Gelukkig kwam er snel een oplossing en werden we met minibusjes in 2 uur naar Puno gebracht. Toen we daar waren wilden we daar eigenlijk toch niet blijven slapen. Op de een of andere manier beviel het ons niet. Snel een ticket gekocht naar Arequipa, wat nog op 6 uur rijden ligt.

Een maand in Bolivia is me goed bevallen, maar ik ben blij dat ik het land nog uit kon en niet ergens vast zat in het midden. Ik ben benieuwd wat Peru te bieden heeft. Op het moment zit ik dus in Arequipa en morgen ga ik voor 2 dagen de Colca Canyon in. In mijn volgende verslag dus meer over de eerste avonturen die ik ga meemaken hier in Peru!!

Chaoo!!!