Hallo allemaal,

Na ongeveer meer als een week zonder internet gezeten te hebben, is het weer eens tijd voor een nieuw verhaal. Ondertussen ben ik aangekomen in Bolivia, maar dit is een update over de tijd die ik in Noord-Chili heb doorgebracht.

Op 19 februari had ik mijn bus ticket van Salta, Argentinie naar San Pedro de Atacama in Chili. Eindelijk de grens over na al dat gezeik over gesloten grensovergangen. Ik had geluk, want een week geleden was ook deze grens overgang dicht vanwege hevige sneeuw. Het grenskantoor ligt op ongeveer 4300 meter. De rit was echt prachtig, langs zoutvlaktes en lagunes. Op het hoogste punt voelde ik me heel beroerd worden, hoogteziekte. Ik had er weleens over gehoord, maar nooit gedacht dat het zo erg zou kunnen zijn. Ik kreeg hevige hoofdpijn met flinke steken en trok wit weg. Ben bijna flauwgevallen door te weinig zuurstof. Gelukkig gingen we na 10 minuten alweer dalen en voelde ik me een stuk beter worden. Iedereen stopt hier coca bladeren (waar ze cocaine van maken) in hun wang om hoogteziekte te voorkomen. We waren niet echt gewaarschuwd voor deze hoogte, dus de volgende keer zorg ik dat ik ook zo een zakje bij me heb!

Na redelijk geslapen te hebben in een 6-persoonsdorm was ik al goed geaclimatiseerd. Het dorpje heeft nog het meeste weg van het wilde westen, met kleine bruine huisjes gemaakt van steen en klei, onverharde zanderige weggetjes, een temperatuur die niet om te harden is en vooral heel veel zand. Het blijkt de droogste woestijn ter wereld te zijn… Eind van de middag ben ik naar Valle de la Luna (maanvallei) geweest. De bergen waren niet zo rood als ze zouden moeten zijn vanwege de regen een aantal dagen geleden, wat echt zelden voorkomt. Hierdoor is veel zout naar boven gekomen waardoor het er wit uitzag. Toch was het heel indrukwekkend. Na de gigantische zand duin opgelopen te hebben konden we de zonsondergang zien, prachtig!

De volgende dag ben ik samen met Koen, die ik in Puerto Madryn, Argentinie heb ontmoet en hier weer tegenkwam, gaan sandboarden. Om de hitte een beetje te vermijden zijn we pas om 4 uur vertrokken, maar dit maakte niet veel verschil. Het was nog steeds rond de 40 graden. ’s Nachts kan het afkoelen tot -10..! Maar goed, na mijn mountainbike trip in Bariloche had ik mezelf beloofd om hier nooit meer te gaan fietsen. Maar ja, 4km op de fiets valt best mee toch? Beetje jammer dat we 2 keer de verkeerde weg ingeslagen zijn en dat is geen pretje als je nergens geen schaduw kan vinden, over weggetjes fietst met grote keien en ook nog eens een snowboard op je rug hebt…. Eindelijk aangekomen bij de zandduinen moet je natuurlijk ook eerst nog naar boven lopen voordat je naar beneden kan. Maar wat was het leuk! Heel anders als in de sneeuw want zand is toch veel stugger. Af en toe zandhappen maar dat hoort erbij.

De dag erna werden we om 4 uur ’s ochtends opgehaald om naar de Tatio Geysers te gaan. Het is het meest indrukwekkend rond deze tijd dus vandaar dat het zo vroeg was. Het was 2,5 uur rijden tot aan bijna 4400 meter. Gelukkig heb ik nergens geen last van gehad. Die blaadjes werken dus echt! Hmm, toch maar even navragen of je er verslaafd aan kan raken ;-) De geysers waren mooi om te zien maar had er eerlijk gezegd meer van verwacht. Er komt vooral heel veel stoom uit en het borrelt een beetje, maar ze spuiten geen 10 meter de hoogte in, wat ik dus dacht. En wat was het verschrikkelijk koud! Na het ontbijt gingen we naar de hot springs maar het was veel te koud om je uit te kleden. Ook nog langs een dorpje gegaan wat leek te zijn gebouwd voor touristen, geen lokaal iemand te zien. Al bij al was deze tour dus een flater! Bij terugkomst in het hostel dus eerst maar siesta gehouden en daarna lekker aan de pisco sour gezeten tot in de late uurtjes.

Alweer de laatste dag hier in Chili. Nadat ik veel te laat wakker werd zijn we het dorpje weer ingegaan om een aantal foto’s te maken en om onszelf eens lekker te verwennen met een ijsje, een goed diner en een biertje op het centrale plein waar ze toevallig net een optreden hadden. Een goede afsluiter dus, want je weet maar nooit wat we straks in Bolivia tegenkomen. Het is het armste land van Zuid-Amerika dus de “westerse” luxe die ik nu voor de laatste 7 weken gewend ben, zal drastisch gaan veranderen. Op dus naar een nieuw avontuur!

Chaoo